Polubić dornfeldera
Te wina nie robią u nas furory. Niemcy je lubią, ja lubię, wszyscy też powinni, bo to wina naprawdę na wiele okazji, a
wytrawny cudny dornfelder
przede wszystkim na co dzień. Jest to dość młody szczep (1955 rok) świetnie sprawdzający się w warunkach, w których zwykle uprawia się białe odmiany. Przede wszystkim robi się go w Niemczech. Ma głęboki kolor, bo, jak gruzińska odmiana saperavi, jest jednym ze szczepów typu teinturier, czyli takich, które mają ciemny miąższ. Bardzo lubię ten atramentowy kolor i jednocześnie dość intensywnie owocowy aromat i smak. maliny, jeżyny i bardzo dojrzałe wiśnie, jakby trochę likierowe albo takie z syropem…
Taki powinien być dobry dornfelder. Smakuje świetnie na każdej biesiadzie z tłustym, ciężkostrawnym jedzeniem i tak mi się biesiadnie i rodzinnie kojarzy, że chciałabym każdego przekonać, że to dobre wino i że trzeba kupować dornfeldera. Żeby się tak towarzysko i biesiadnie poczuć z kompanami do flaszki, z rodziną – to takie wino na letni wieczór, z grillowymi przysmakami świetnie się ułoży, ale i do eleganckiej kolacji dobrze posłuży Oczywiście do eleganckiej kolacji znajdzie się ze sto innych propozycji, ale do dużego stołu suto zastawionego smażonymi przysmakami, przy którym siedzą i ciotka Mania, i stryj Staszek, a na końcu ciotka stara panna ze Bogatyni, to dornfelder jakoś najlepiej mi pasuje. Może jeszcze saperavi by mogło dać radę temu obrazowi w mojej głowie. A że w sklepach mały wybór dornfelderów – trudno, trzeba szukać, bo im mniej dostępne, tym cenniejsze w końcu.
Robi się z tego szczepu także łatwe i przyjemnie półwytrawne (feinherb) wina różowe, dość ciemnoróżowe zresztą, to dla tych, którzy nie bardzo są w ogóle przekonani do wytrawnych win. Mało tego, można tez dornfeldera zrobić „na łagodnie”, bo sam szczep ma naturalnie dość dużo cukru w gronach. Na etykiecie widnieje wtedy określenie lieblich, co dosłownie znaczy uroczy, śliczny, a nawet cudowny. I już nic dodać, nic ująć – dla tych, co im trzeba więcej słodyczy.
